Gdzie byłam, jak mnie nie było ;)

Po leniwej majówce miałam niezły nawał pracy. Obawiałam się, że będzie dużo gorzej, ale powoli zaczynam radzić sobie ze wszystkimi zaległościami. Niektóre jeszcze przede mną, właściwie muszę za moment się zabrać za spóźniony esej. W każdym razie nie samymi obowiązkami żyje człowiek, a studia to czasami wręcz sama przyjemność ;)

Bo studiowanie to też wyjazdy terenowe :D. W miniony czwartek i piątek byłam na takim w Kórniku. Pogoda nam dopisała, było gorąco i słonecznie. W Kórnickim Arboretum przekwitały magnolie, kwitły bzy, a i azalie i różaneczniki czekały na swoją kolej rozkwitu. Urocze miejsce. Zwiedziłam też zamek, umacniając się w przekonaniu, że era typowych muzeów (papcie na nogi plus "niczego nie dotykamy!") mija. Dla mnie dużo bardziej atrakcyjne są wszelkiego rodzaju interaktywne muzea i formy zwiedzania, niemniej jednak rozumiem, że niektóre miejsca muszą zachować swój charakter i interaktywne po prostu być nie mogą. Drugi dzień również bardzo słoneczny, tak więc przywiozłam ze sobą spalone ramiona, a do tego kilkanaście ukąszeń komarów - hmmm.... sezon w pełni ;).

Podczas powoli kończącego się weekendu nadrabiałam też serialowe zaległości. (Wiem, wiem - zaległości mam nie tylko w serialach, ale czasami pokusa rozrywki silniejsza od zdrowego rozsądku ;)). Skończył się kolejny, 9. już, sezon Chirurgów. Serial ten oglądam stale od ponad 5 lat (on sam leci na antenie już dobre 9). Liczba niesamowitych i katastrofalnych wydarzeń osiągnęła już dawno poziom niemożliwego. Mimo tego coś mnie nadal przy tej serii trzyma... Zaczęłam nawet ostatnio wspominać wybiórczo pojedyncze odcinki ze wcześniejszych sezonów, ech to były historie najwyżej klasy. Do tego naprawdę dobra muzyka. Pewien odcinek przypomniał mi piosenkę. Specyficzną, skłaniającą do refleksji (mnie przynajmniej :P), taką melancholijną, trochę smutną, na pewno magiczną:

Kate Havnevik - Timeless: